《滿(mǎn)庭芳 贈(zèng)零口通明散人害風(fēng)魏姑》拼音版

金朝馬鈺

滿(mǎn)mǎntíngfāng贈(zèng)zènglíngkǒutōngmíngsànrénhài風(fēng)fēngwèi--

shēnwèizi,,zhìshìnánér。來(lái)láitiàochū門(mén)ménér。。dàoshàngsōuxún,liànměijiāoér。。xìngshìyún,,shìchényuán、xiēér。。zhēntuō,便biànkān稱(chēng)chēng,個(gè)zhàngér。。認(rèn)rènzhèngběn來(lái)láiqīngjìng,,農(nóng)nóng農(nóng)nóng,wèi認(rèn)rènérlóngér。zhěngkǎn,,chàyīngér。無(wú)wèigōngchéngjiù,產(chǎn)chǎn個(gè)、無(wú)xiāngrénér。陽(yáng)yángchúnle,,便biàn,,tàishàngzuòér。。

馬鈺簡(jiǎn)介

唐代·馬鈺的簡(jiǎn)介

鳳翔扶風(fēng)人,徙居登州寧海,字元寶,號(hào)丹陽(yáng)子。初名從義,字宜甫。海陵王貞元間進(jìn)士。世宗大定中遇重陽(yáng)子王哲,從其學(xué)道術(shù),與妻孫不二同時(shí)出家。后游萊陽(yáng),入游仙宮。相傳妻孫氏與鈺先后仙去。賜號(hào)丹陽(yáng)順化真人、抱一無(wú)為真人、抱一無(wú)為普化真君等。

...〔 ? 馬鈺的詩(shī)(484篇)